Οι οικονομικές επιπτώσεις από την κλιματική κρίση σαν δύο πανδημίες το χρόνο / Economic Impact from Climate Crisis like two Pandemics per year

Οι οικονομικές επιπτώσεις από την κλιματική κρίση σαν δύο πανδημίες ανά έτος

Εκπέμπουμε 40 δισεκατομμύρια μετρικούς τόνους CO2 στην ατμόσφαιρα ετησίως σύμφωνα με την παγκόσμια παρακολούθηση της NOAA. Με αυτόν τον ρυθμό, ο κόσμος οδεύει σε μια κλιματική κρίση που θα έχει κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις που θα είναι σαν να έχουμε δύο πανδημίες COVID-19 κάθε χρόνο. Η πανδημία ήταν απαίσια. Η κλιματική κρίση θα μπορούσε να είναι χειρότερη. Αλλά υπάρχουν διδάγματα από την τρέχουσα κρίση που πρέπει να καθοδηγήσουν την απάντησή μας στην επόμενη.

Η πανδημία είναι μόνο το προοίμιο μιας επικείμενης κλιματικής κρίσης. Ακόμη περισσότερο από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008–09 –η οποία έγινε πιο άμεσα αισθητή στις Ηνωμένες Πολιτείες και στις ευρωπαϊκές χώρες– αυτή η πανδημία επηρεάζει σχεδόν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σε χώρες σε όλο τον κόσμο, πλούσιες και φτωχές, η κρίση της πανδημίας COVID-19 έχει εκθέσει τις ευπάθειες των συστημάτων υγείας και των κοινωνικών μας συστημάτων και την ευθραυστότητα των οικονομιών μας. Έχει επίσης τονίσει με δραματικό τρόπο την ανάγκη για καλύτερη προετοιμασία ως προς τις καταστροφές και τους κινδύνους. Η αύξηση της ανθεκτικότητας πρέπει να είναι μία από τις κύριες κατευθυντήριες αρχές κατά την ανάκαμψη των οικονομιών και των κοινωνιών μας μετά την κρίση. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι για να αντισταθούμε στις μελλοντικές πανδημίες, αλλά και στην άλλη μεγάλη διαφαινόμενη απειλή για την ανθρωπότητα – την κλιματική αλλαγή.

Αυτή η πανδημία μας χτυπά σε μια εποχή που – σύμφωνα με το Διακυβερνητικό Πάνελ για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC)- έχουμε περίπου μια δεκαετία για να επιτύχουμε μια μετάβαση με χαμηλές εκπομπές άνθρακα και να φέρουμε την παγκόσμια οικονομία σε μια τροχιά που περιορίζει την υπερθέρμανση του πλανήτη στους 1,5°C πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα. Τα επόμενα χρόνια είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αποφύγουμε την καταστροφική υπερθέρμανση του πλανήτη. Είναι επιτακτική ανάγκη τα διάφορα μέτρα αντιμετώπισης κρίσεων να ισοδυναμούν με μια μετασχηματιστική απάντηση πολιτικής.

Οι βραχυπρόθεσμες απαντήσεις σε κρίσεις που στοχεύουν στην προστασία των θέσεων εργασίας και στην τόνωση της ανάκαμψης πρέπει να συνδυαστούν με μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους για τον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής και τη στήριξη της προσαρμογής και της ανθεκτικότητας στην κλιματική αλλαγή. Είναι η ώρα να «αναβιώσουμε ή να χάσουμε» τη Συμφωνία του Παρισιού.

Η 6η IPCC

Πολλές χώρες δεν διαθέτουν τα μέσα για να χρηματοδοτήσουν μια ανάκαμψη και να αναλάβουν κρίσιμα αναγκαίες επενδύσεις για την προσαρμογή και τον μετριασμό της κλιματικής κρίσης.

Η κρίση της COVID-19 έχει επιδεινώσει δραματικά τα δημόσια οικονομικά, τα οποία σε πολλές χώρες ήταν ήδη κλονισμένα εν όψει της τρέχουσας κρίσης. Είναι ζωτικής σημασίας να ευθυγραμμιστούν όλες οι δημόσιες δαπάνες καθώς και το φορολογικό σύστημα με τους στόχους για το κλίμα.

Είναι σημαντικό ότι αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει τη σταδιακή κατάργηση όλων των επιδοτήσεων ορυκτών καυσίμων. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΔΝΤ, οι παγκόσμιες επιδοτήσεις ορυκτών καυσίμων ανήλθαν σε 5,2 τρισεκατομμύρια δολάρια, ή 6,5 τοις εκατό του παγκόσμιου ΑΕΠ, το 2017. Εάν τεθούν τέλος σε αυτές, όχι μόνο θα απέφερε σημαντική εξοικονόμηση πόρων, αλλά και χαμηλότερες εκπομπές.

Επιπλέον, όπως φαίνεται στη δημοσιονομική παρακολούθηση του ΔΝΤ Οκτωβρίου 2019, οι σημαντικοί φόροι άνθρακα -το ΔΝΤ προτείνει $75 ανά τόνο CO2 – είναι ένα ισχυρό εργαλείο για τη μείωση των εκπομπών άνθρακα και τη δημιουργία πρόσθετων περιβαλλοντικών οφελών, συμπεριλαμβανομένης της χαμηλότερης θνησιμότητας από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Τα έσοδα από τους φόρους άνθρακα θα μπορούσαν να αναδιανεμηθούν για τη στήριξη νοικοκυριών ή κοινοτήτων χαμηλού εισοδήματος που πλήττονται ιδιαίτερα από τη μετάβαση σε μια οικονομία χαμηλών εκπομπών άνθρακα ή τις φυσικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.

Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για την κλιματική αλλαγή τα επόμενα 100 χρόνια όταν δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τον καιρό του αύριο;

Ο καιρός και το κλίμα είναι διαφορετικά. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την πρόβλεψη των αλλαγών στον καιρό και το κλίμα διαφέρουν επίσης. Επειδή ο καιρός αλλάζει από μέρα σε μέρα, οι τρέχουσες μετεωρολογικές προβλέψεις είναι αξιόπιστες για περίπου δέκα ημέρες. Το κλίμα, από την άλλη πλευρά, μπορεί να θεωρηθεί ως μέσος καιρός, συμπεριλαμβανομένης της μεταβλητότητας του καιρού σε πολύ μεγαλύτερους χρονικούς ορίζοντες (π.χ., από έτος σε έτος).

Οι φυσικές αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη μας συμβαίνουν με την πάροδο ετών, αιώνων και πολλών χιλιετιών. Οι μακροπρόθεσμες προβλέψεις για το κλίμα είναι δυνατές επειδή οι επιστήμονες κατανοούν πολλούς από τους παράγοντες που επηρεάζουν το κλίμα για τόσο μεγάλες περιόδους, όπως οι αλλαγές στην ενέργεια του ήλιου και το επίπεδο των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα.

Οι επιστήμονες του κλίματος δεν ισχυρίζονται ότι ξέρουν πώς να προβλέψουν τις καθημερινές διακυμάνσεις (καιρικές συνθήκες) κατά τον 21ο αιώνα. Μάλλον, προβλέπουν πώς πιστεύουν ότι θα αλλάξει η μέση θερμοκρασία και η βροχόπτωση (κλίμα) λόγω των ανθρώπινων δραστηριοτήτων (πηγή: ΝΟΑΑ).

———————————————————————————————————————————————————————————————————————————————-

Economic Impact from Climate Crisis like two pandemics per year

We are dumping 40 billion metric tons of CO₂ into the atmosphere per year according to NOAA global monitoring. At this rate, the world is heading into a climate crisis that will have social, political and economic impacts that will be like having two COVID-19 pandemics every year. COVID-19 is awful. Climate change could be worse. But there are lessons from the current crisis that should guide our response to the next one.

The pandemic is only a prelude to a looming climate crisis. Even more than the 2008–09 global financial crisis—which was most directly felt in the United States and in European countries—this pandemic is affecting almost all of humanity. In countries around the world, rich and poor, the COVID-19 crisis has exposed the vulnerabilities of our health and social systems and the fragility of our economies. It has also highlighted in dramatic ways the need for better disaster preparation. Increasing resilience needs to be one of the main guiding principles when rebuilding our economies and societies after the crisis. We need to ensure we are better prepared to withstand future pandemics but also the other major looming threat to humanity—climate change.

This pandemic strikes us at a time when—according to the Intergovernmental Panel on Climate Change—we have about a decade left to achieve a low-carbon transition and bring the world economy to a trajectory limiting global warming to 1.5°C above preindustrial levels. The next few years are our last chance to avoid catastrophic global warming. It is imperative that the various crisis response measures amount to a transformative policy response. Short-term crisis responses aimed at protecting jobs and boosting recovery need to be coupled with longer-term, strategic goals of mitigating climate change and shoring up climate change adaptation and resilience. This is the time to “revive or lose” the Paris Agreement. The 6th IPCC

Many countries lack the means to finance a recovery and undertake critically needed investments in climate adaptation and mitigation. The COVID-19 crisis has dramatically worsened public finances, which in many countries were already shaky in the run-up to the current crisis. It is crucial to align all public expenditures as well as the tax system with the climate goals. Importantly, this should include the phasing out of all fossil fuel subsidies. According to IMF estimates, global fossil fuel subsidies amounted to $5.2 trillion, or 6.5 percent of world GDP, in 2017. Putting an end to these would not only deliver significant public savings, but also lower emissions. Furthermore, as shown in the IMF’s October 2019 Fiscal Monitor, meaningful carbon taxes—the IMF suggests $75 per ton of CO₂—are a powerful tool to reduce carbon emissions and generate additional environmental benefits, including lower mortality from air pollution. Carbon tax revenues could be redistributed to support low-income households or communities that are hit particularly hard by the transition to a low-carbon economy or the physical effects of climate change. The currently relatively low level of oil prices would provide a good opportunity to levy or increase carbon taxes at a reduced political cost.

How can we talk about climate change over the next 100 years when we can’t be sure of tomorrow’s weather?

Weather and climate are different. The methods used to forecast changes in weather and climate differ as well. Because the weather changes from day to day, current weather forecasts are reliable for roughly ten days. Climate, on the other hand, can be thought of as average weather, including weather’s variability over much longer time horizons (e.g., from year to year). Natural changes in our planet’s climate happen over the course of years, centuries and many millennia. Long-term climate forecasts are possible because scientists understand many of the factors that influence climate over such long periods, such as changes in the sun’s energy and the level of greenhouse gases in the atmosphere. Climate scientists do not claim to know how to predict day-to-day fluctuations (weather) over the 21st century. Rather, they are predicting how they think average temperature and precipitation (climate) will change due to human activities (source: ΝΟAΑ).

Last updated: June 6, 2022